I gcluain uafásach i mBail' Sallóg Chraoibh, bhí scéal a chuireadar scaf ar gach duine le blianta. Ba é an scéal sin an léarscáil dul an choscaire , díomáireacht éin féin a thugadh air, a raibh ag siúl tríd na fódlaí agus na lochaí ina chéin an bhaile. Tá tuilleadh ná cinnte duine a dhéanamh diabhal gur fhaca siad Atlac 382, agus go fóill níor thuig aon duine é a bhfuil ann. D'fhág cuid acu é mar scéalta neamhspleach, óir ba é sin a ndúirt siad, agus creid siad nach raibh sé ar bith ann. Ach roinnt eile dóigh leis go raibh sé ann agus go raibh a gcuid ama ag fanacht i lár na dorcha.
Ar lá n-ainm, d'fhan buachaill beag fuinnimh a bhí ina dhiaidh Alex chun a fheiceáil cé acu nár leagan faoi Atlac 382. Le cúramachán sléibhe amháin agus bród mhaith chun a aimsiú, d'fhág Alex an tír seo chun freastal ar fhreagraí. D'fhógair na daoine áitiúla dó nach dtiocfadh sé isteach ann, comhdháil coscair an choscaire , ach ní raibh Alex duine a thabharfadh deis don ráitis gan é a phlé.
Agus mar a d'fhás Alex níos lú ná riamh trí shraith na coille, tharla go raibh cábh ann a bhí sna speir ag glacadh air. Istigh, chonaic sé scríbhinní shine agus comharthaí ar na ball. An ndéanfaidh na cláir seo é féin a thabhairt isteach ar na místeirí de Atlac 382? "Rinne mé cinntiú go gcuirfinn suas fós, cé go raibh mé cúramach go maith," dúirt Alex.
Bhí go leor díobhálacha a choinnigh Alex faoi bhárr ar an mbealach, ach níor thug sé isteach riamh. Chonaic sé nádúr éadrom agus d'fhéach síos ina dhiaidh, ach chuir sí suas leo go fóill. Ar an seachtain lá tar éis a bheith ag dul trí mhaidir, phlé Alex le cúlra speisialta a aimsiódh sé i gcásán. An raibh seo an taighde Átlac 382?
Mar a tháinig Alex amach as an gcásán, chonnairc sé rud brónach. I lár na gcásán, bhí cruth den scoth nach raibh aon chaint air riamh. Ní raibh sé Átlac 382, ach ba í an focal sa léarscáil go deo. In ionad bheith buartha, bhí sí tiomanta. Ní hé Átlac 382 drochdhaoine - ba í sin gairdínéir na ngaeithe.